Foto: fungirlslivebetter.files.wordpress.com Ik was nooit echt een regelmatige student. Ik was een goede student en haalde behoorlijke cijfers, maar dat was niet doordat ik zeer regelmatig studeerde. Ik ben mijn middelbare studies door gewalst door de avond voordien te beginnen studeren. Bij de proefexamens aan de universiteit ontdekte ik dat dat niet zo’n goede strategie was, maar dat betekende nu ook niet dat ik zeer regelmatig ging studeren gedurende het academiejaar. Tijdens de blok daarentegen was ik zeer efficiënt: ik hield ervan om me in die periode enkel daarop te concentreren en werkte heel consequent naar de deadlines toe. Ik kwam later – al dan niet toevallig – in een job terecht met rustigere periodes en echte piekperiodes. In de rustigere periodes krijg ik weinig werk verzet, maar in de piekperiodes kan ik heel veel aan. Geef me een deadline en ik scheur er tegen aan. Toen ik dus een beetje vroeger dan verwacht begon te trainen voor de Urban Trail Run , ging ik er helemaal voor. Ik liep van vijf kilometer meteen zeven kilometer en verbaasde iedereen door na mijn training van acht kilometer vlot de tien kilometer over trappen en kasseistenen te lopen. Om maar te zeggen: ik kan wel wat werk verzetten op korte tijd. Maar wat ik er niet bij vertel, liefste lezers, is wat er daarna gebeurt. Ooit gehoord van ontspanningsmigraine? Zeer frustrerend: na een drukke periode kan je je eindelijk ontspannen en dan ga je tegen de vlakte door de migraine. Ik heb er jarenlang last van gehad en ondertussen weet mijn werkgever dat ik zowat drie keer per jaar wel eens helemaal out ben door de migraine. Ik heb ook heel wat collega’s die in de vakantieperiode ziek worden, net op het moment dat niets meer moet. Decompressie heet dat dan: het doen afnemen van hoge druk. Ik kan jullie gerust stellen, ik kreeg geen migraine na de Urban Trail en ik ben ook niet ziek geworden in mijn verlof. Maar ik stap wel iets moeilijker de trap op en lopen is momenteel eerder snelwandelen, omdat mijn enkels nog tegensputteren. Drie tips om die ongemakken bij een piekprestatie te vermijden. # 1 Bouw geleidelijk aan opHet is niet voor niets dat die Start to run programma’s zo populair zijn. Het bouwt zo geleidelijk aan op, dat het vanzelf lijkt te gaan, je de ene succeservaring na de andere opbouwt en iedereen het lijkt te kunnen. Ik word niet gesponsord door Evy G. herself dus je hoeft het niet perse met haar apps of boeken te doen. Maar geloof me wel dat specialisten daar goed en diep over hebben nagedacht en dat je dus best één of ander trainingsprogramma volgt. Als je plots een marathon kan lopen, dan is dat fantastisch, maar blijft het misschien ook niet lang duren. Ofwel ben je het beu omdat je zo veel hebt gegeven, ofwel loop je tegen een blessure aan. # 2 Doe het rustig aan“Je moet niet lopen voor je kan stappen.” Het was een uitdrukking die mijn vader vroeger graag gebruikte en ik werd er krankjorum van. Want ik wou vaak al lopen, nog voor ik kon stappen en ik vond het zeer frustrerend als dat niet lukte. Bij mijn zoontje van bijna drie zie ik hetzelfde gebeuren: hij wordt heel boos als hij iets nog niet kan en het voorwerp van zijn frustratie gooit hij vaak kwaad op de grond. Het helpt niet dat ik ondertussen zeg dat hij het ritsje rústig moet sluiten en al helemaal niet als ik zeg dat een 2,5-jarige nog niet perse een koprol zou moeten kunnen maken. Doe het dus maar rustig aan. Als je in je trainingsschema denkt dat dit nu wel een zeer kort ritje is en dat je zeker meer aan kan, geniet dan van het gevoel van toch lekker meer aan te kunnen. Door het op die manier te doen, zal je in the end ook echt meer aankunnen. # 3 Verbijt de pijn nietToen ik zo veel jaar geleden op een jeugdkamp van een tien meter hoge springplank op mijn rug in het water belandde, verbeet ik nog vijf dagen lang de pijn. Pas toen ik thuiskwam, zei ik aan mijn moeder dat mijn rug echt wel pijn deed. Mijn moeder vertelt nog steeds graag het verhaal dat de radioloog verbaasd kwam zeggen dat ik een fractuur had opgelopen. Voor de kenners onder ons (en diegenen die op zomerse avonden graag naar Vive le vélo kijken): ik liep dezelfde blessure op als Cancellara in de Tour. Indrukwekkend he? Ook ik was een tijdje out en mocht mijn schooljaar platliggend beginnen.
Ik kan dus niet zo goed om met pijn, het liefst doe ik alsof die er niet is. Ook nu zou ik liefst terug weer lange afstanden lopen, maar mijn enkels gebieden me nog wat rust. Ik word er kregelig van, maar ik heb niet anders dan ernaar te luisteren. Doe je dus niet sterker voor dan je bent. Goed sporten betekent niet goed afzien, maar gewoon goed genieten. “Het gras groeit niet door eraan te trekken,” nog zo’n uitspraak van een oude en wijze man. Heel vervelend en boring misschien, maar jammer genoeg wel waar. En als je me nu wil excuseren: ik hoor een terrasje dat mijn naam noemt en ik moet dringend mijn koffers gaan pakken voor onze vakantie. (Je ziet: ik neem mijn eigen raad van het rustig aan te doen zeer serieus!) Nelle.
0 Comments
Leave a Reply. |