Als ik nu naar buiten kijk, dan zie ik een blauwe hemel met een mooie zon, die de (voorlopig nog) groene blaadjes aan mijn boom extra doet oplichten (‘ooh’ enzo). Met andere woorden: herfst as it should be. Helaas is het maar een kwestie van tijd vooraleer de oktoberherfst omslaat in de novemberherfst, en de wind mijn haar uit model waait (denk: haarpunten die opnieuw naar buiten wippen alsof het niets is, terwijl ik 25 minuten daarvoor – zo snel kan ik ’s ochtends zijn – HEEL VEEL MOEITE DEED OM ZE NAAR BINNEN TE KRIJGEN). Godverdomme hé, herfst. Maar naast vies ellendig mottig haar waardoor ik een Eleven-coupe ga overwegen (als je het niet snapt, kunnen we geen vrienden zijn), brengt de start van de herfst ook kleerkastdrama’s met zich mee.
2 Comments
Voor wie een kat in huis heeft, is deze term geen mysterie meer. Voor alle mensen die weinig tot geen contact hebben met katten (ik wil niet oordelen, maar hoe voelt jullie leven in hemelsnaam compleet zonder het zacht gespin en teder gekneed van zo een warme pluizenbol?), is er waarschijnlijk net iets meer uitleg nodig. Crazy time is dat moment van de dag waarop iedere kat op mysterieuze wijze bezeten raakt door een ongekende entiteit. Hou al je ledematen dichtbij, verstop breekbare spullen en kijk niet verbaasd op als je je kat opeens terug vindt in de gordijnen. Met ogen als schoteltjes en in constante aanvalspositie is de kat klaar om op ieder moment ten aanval over te gaan op alles wat ze denkt dat beweegt (tenen, weerspiegelingen of het fruitvliegje op het aanrecht). Maar dit stuk gaat niet over crazy time bij katten, maar bij een ander soort beest. Het lijkt een behoorlijk simpel creatuur, maar eigenlijk is het verrassend mysterieus. Iedereen kent dit beest en we proberen al járen om het te ontcijferen. Juist ja, ik heb het over De Man.
Dit weekend was een belangrijke mijlpaal in mijn leven, een mijlpaal die ik nog nooit eerder in mijn leven gehaald heb. Ik woon sinds vandaag, 25 september, namelijk één jaar alleen en ik kan er eerlijk gezegd niet van over. Die 365 dagen zijn echt voorbij gevlogen en dus neem ik nu eventjes de tijd om terug te kijken op het afgelopen jaar, want het was een specialeke.
Ik schreef al eens over piemels, en dan zou je kunnen verwachten dat er ooit wel eens een column zal aankomen over vagina’s. Maar over de vagina op zich heb ik niet veel te vertellen. Het is wat het is en het doet wat het doet. En ja, vagina’s zijn gevoelig en lopen al eens een infectie op, maar de echte boosdoener? Dat is die vervelende baarmoeder. Als je erover nadenkt, dan is de baarmoeder het meest dominante onderdeel van een vrouwenlichaam. Was de baarmoeder een vrouw, dan was het een bitch. Haar levensdoel? Torture us all.
|