Een tijd geleden daagde het me plots: ik ben eigenlijk op ‘nieuwsdieet’. Jep, ik laat ‘het nieuws’ bijna volledig aan mij voorbijgaan. Ik lees geen kranten, ik kijk haast nooit nieuws op televisie en ik surf zelden naar nieuwssites. En dat bracht me vooral rust in m’n hoofd.
0 Comments
Ik ga al maar onmiddellijk zeggen waar deze column om draait: luister niet naar wat anderen zeggen. Ziezo, ’t belangrijkste weet je nu al, en knoop het maar goed in je oren. En welk verhaal hangt er dan aan vast? Wel, ik heb een bachelor communicatiemanagement en een master bedrijfscommunicatie. Toen ik nog studeerde, hadden veel mensen wel hun mening klaar. Wat ik het vaakst heb gehoord, is toch wel dat communicatie erg gemakkelijk is. Dat het een beetje een afvalrichting is, een richting die je volgt als je intellectueel niet sterk genoeg bent om een ‘echte’ richting te volgen. Of je kiest ervoor als je eigenlijk niet weet welke kant je op wil met je (zielige) leven.
Het is momenteel zaterdagavond, ik zit chill in mijn zetel en ik tik per ongeluk op 'berichtverzoeken' op Facebook. Voor wie het niet moest weten, Facebook filtert automatisch bepaalde berichten weg die naar een soort verborgen inbox gaan, en waar je dus nooit een melding van krijgt. Dat is vaak spam, of berichten van mensen waar je helemaal geen link (meer) mee hebt. Ik vond zo'n bericht van een onbekende in mijn inbox. Een vrouwennaam, een foto van een vrouw met een kindje, en de boodschap dat er iemand naaktfoto's van mij verspreid via het internet in een poging om mij zwart te maken. Pardon?!
Een woensdagmiddag, rond een uur of 2. Ik ben op weg naar een afspraak in het gezelschap van mijn iPod en een heerlijke dosis zonneschijn. Ik loop de straat in waar ik moet zijn en wanneer ik 100 meter van mijn bestemming ben, stopt er een auto naast mij. In de auto: twee mannen die mij vragen of ik van de buurt ben. Ik zeg neen, niet echt. Ze vragen mij verdere aanwijzingen en ik probeer hen verder te helpen. Waar ik naartoe moet? Want anders moet ik gewoon instappen en hen de weg tonen en dan zetten ze mij wel af waar ik moet zijn. Ik zeg neen dank u, ik ben bijna waar ik moet zijn, wens hen veel succes met de zoektocht en begin verder te wandelen.”Hé meisje!” Fuck. Ik loop door. De auto volgt, traag. Nog wat gebral en dan rijden ze toch door, om te parkeren op de hoek van de straat. Fuck. De dingen die er op zo een moment door je hoofd schieten als vrouw zijn niet te tellen: is er iemand in de buurt? Kan ik eventueel nog een omweg maken? Neem ik mijn gsm al bij de hand? Kan ik iets gebruiken als afweermiddel? Hoeveel stappen nog tot ik er ben? Verschrikkelijk vind ik het, dat gevoel. Dat gevoel van bedreiging en gevaar dat in de lucht hangt in zulke situaties. En helaas maakt iedere vrouw regelmatig zoiets mee.
|