Hoewel ik meer een roman kind of a girl ben, probeer ik van tijd tot tijd toch eens een ander soort boek te lezen. Deze keer koos ik voor het boek 'Dik. Lelijk. Wijf.' van journaliste en columniste Anke Wauters. Zij schrijft in een beklijvend persoonlijk boek haar gedachten over feminisme, body shaming en haar gevecht met haar eigen zelfbeeld neer. Of je nu last hebt van een buikje, stekkenbeentjes, een grote patattenneus of kromme tenen. Elke vrouw heeft wel een onzekerheid. Die imperfectie is op zich geen probleem. Het probleem is er wel als deze krak in je uiterlijk je leven gaat bepalen. Anke vertelt in haar boek, dat eigenlijk meer uit delen column bestaat, hoe zij zelf probeert met haar onvolmaaktheden te leven. Een "kleine" opmerking kan kwetsenHet meest opvallende deel in het boek gaat over slechts één opmerking. En hoewel het voor de buitenwereld gaat over "maar één zinnetje", hakte die er voor Anke sterk in. Op weg naar het zwembad, moet ze voorbij een groepje jongens dat buiten wat staat te keuvelen. Eén van hen draait zich naar haar, staart en spreekt vervolgens de woorden uit die haar nog steeds achtervolgen: "Dik. Lelijk. Wijf." Die jongen was zich er op dat moment vast niet van bewust dat deze woorden haar zo hard zouden kwetsen dat ze later de titel zouden worden van haar boek. Ik kan me gerust voorstellen dat Anke achteraf de kritiek kreeg dat het toch maar over drie woorden ging, en dan nog van een wildvreemde. Dat ze de situatie uitvergroot en dat ze "er maar moet tegen kunnen". Nu, als vrouw met mijn eigen onzekerheden en gebreken, kan ik haar reactie en de waarde die ze de gebeurtenis geeft, maar wat goed begrijpen. Als je je al zo bewust bent van je imperfecties en je daar al vaak genoeg aan herinnerd wordt, dan loopt de emmer soms over. En dan is een opmerking die slechts drie woorden telt voldoende om je helemaal uit je evenwicht te halen. Ik zeg niet dat elke opmerking er even zwaar inhakt. En ik kan ook niet uitleggen waarom bepaalde uitspraken dat dan wel doen. Het feit is wel dat we ons misschien wat meer bewust moeten worden van de dingen die we zeggen of doen. Of het nu gaat om onbekenden, kennissen of zelfs familieleden. Woorden kwetsen, net als starende blikken. Voor iedereen. En toch blijven we het allemaal (onbewust) doen. Zelfliefde, met vallen en opstaan
Zelfliefde is niet zomaar "een knop omdraaien" of aan iets anders denken. Het is, net als liefde, een werkwoord. En geloof mij - en met mij heel wat andere vrouwen op de wereld - het is best vermoeiend. Af en toe falen in dat beter zorgen voor jezelf is trouwens ook echt oké. Het is alleszins geen reden om kwaad te zijn op jezelf. Misschien is dat wel het belangrijkste wat ik uit dit boek onthouden heb: dat zelfliefde ook het aanvaarden is van die momenten waarop het allemaal gewoon even wat minder gaat.
Meer columns van Anke vind je op haar blog. Ine.
0 Comments
Leave a Reply. |