foto: www.quirkbooks.com Ken je dat gevoel, wanneer je iemands gezicht ziet en dan denkt: “oei, daar is iets ernstigs gebeurd”. Wel, dat gevoel heb je acht afleveringen lang wanneer je naar deze serie kijkt. De pijn van de acteurs is af te lezen van hun sjofele uiterlijk, je ziet dat de tijd niet mild was voor hen. Acht afleveringen lang op het puntje van je stoel of zetel zitten terwijl je je afvraagt waar dit naartoe zal gaan. Toegegeven ben ik altijd fan van moordverhalen (de criminologe in mij). Mijn interesse wordt nog meer gewekt als het dan ook nog eens blijkt te gaan over een rituele moord. Gooi er dan nog een hertengewei, een kerk en een ingewikkeld verhaal bij en ik ben aan het binge kijken. I've seen more souls lost down a bottle than any pit. At the same time, it's hard to trust a man who can't trust himself with a beer. Marty en Rust (jawel, zo noemen we elkaar al) namen me acht afleveringen mee in hun zeventien jaar durende onderzoek om een killer te vangen. Wat begon als een mooie vriendschap tussen ons drie, viel al snel uit elkaar door de alcoholproblemen van Rust, de opeenstapeling van vreselijke gebeurtenissen en de stagnerende conversaties. Iedere flashback opnieuw geniet ik van de kracht die deze twee mannen tonen, hun vastberadenheid en hun overtuiging. Dat staat fel in contrast met de twee verslagen mannen die zich in het heden uitspreken over de gebeurtenissen van toen. Beide zijn ze ondergesneeuwd onder een lading pijn, problemen en eenzaamheid. Beide vol ongeloof als ze opnieuw geconfronteerd worden met de feiten van toen. Gemiddeld gezien, vraag je je om de drie minuten af: “amai, wat zou daar toch gebeurd zijn?”. gif: www.esquire.com Ik ben enorme fan van korte series die me doen zweten (zie het als een stomend vluggertje der series). Ik engageer me voor een korte periode, heel erg hard en kan dan volledig opgaan in het moment. Alle afleveringen zijn dan zo diep en condens dat de ramen kunnen aandampen (tot zo ver de ongepaste beeldspraak). Just gotta look a man in his eyes. It's all there. Everybody wears their hunger and their haunt you know? Just gotta be honest about what can go on up here. The locked room. En daar zat ik dan, vol spanning te kijken en te wachten op ieder element dat op zijn plaats valt. De bijkomende vragen en de geleidelijke oplossingen die zich ontplooien. De plotse verschijning van een man in onderbroek, enkel voorzien van een gasmasker, deed me huiveren. De aanwezigheid van kinderen maakt alles nog zwaarder en laat het verhaal extra hard binnenkomen. foto: dorkshelf.com En wanneer ze dan op zoek gaan naar “het groene spaghettimonster” (uhu, jawel), gaat het dak eraf. Niet letterlijk, want de ruimte waarin Rust dan terechtkomt, is te gek voor woorden. Nachtmerries die daaruit volgden, waren onbeschrijfelijk. Hij achtervolgde de dader tot in een groot overgroeid labyrint in het bos, genaamd Carcosa. Enger dan je je maar kan voorstellen en dat dan nog eens maal tien. Alles gebeurt in een vertraagde handomdraai en dan is er plots toch die bittere pil om door te slikken. Gelukkig wel verzacht, want Rusty je hebt gelijk, de strijd tussen duisternis en licht is eentje die men alleen zelf kan overwinnen. Elke.
0 Comments
Leave a Reply. |