Foto: margje.nu Frans, de taal van de liefde? Voor mij althans wel, ik smelt weg als je nog maar “baguette” in mijn oren fluistert. Goed, back to business. Je kon het wel vermoeden, Les Revenants is een Franse serie bestaande uit acht afleveringen en is er eentje om duim en vingers bij af te likken. Vergeet The Walking Dead en hun vervelend gekreun, hier is een nieuw stel zombies. Het begint allemaal wanneer er enkele mensen terugkeren naar huis, naar hun geliefden. Niets bijzonders denk je, toch wel. Ik neem je even mee in mijn gesnotter en vertel je de drie mooie verhalen die me bijbleven. Als eerste keerde de vijftienjarige Camille terug naar huis. Ze belt aan en treft haar ouders aan in volledige shock. Niet begrijpend en volledig onbewust van het feit ze vier jaar eerder stierf in een busongeluk, staat ze dus nu ongedeerd terug in het ouderlijk huis. Maar ook een zevenjarig jongetje duikt plots op. Hij klampt zich vast aan Julie en ze besluit voor hem te zorgen tot ze weet waar hij vandaan komt. Hij spreekt niet, maar kijkt je vol bewondering aan met zijn fantastische puppy-ogen. We noemen hem dan Victor (prachtige naam trouwens, heeft zoiets meesterlijk). Stilaan ontdekken we dan dat onze lieve Victor 29 jaar geleden brutaal vermoord werd. foto: www.masculin.com Toch, hetgeen dat me uren heeft doen huilen, is het verhaal van Simon en Adèle. De prachtige krullen van deze jongen duiken nog af en toe op in mijn dromen. De liefdevolle blik en de volledige overtuiging om te gaan voor de liefde van zijn leven. Samen zijn, zoals dat hoort te zijn. Een koppel om naar op te kijken. De veruitwendiging van hoeveel pijn de liefde kan doen. Zeker als je verloofde zelfmoord pleegt op de ochtend van je huwelijk en dan tien jaar later beseft dat hij zijn dochter in de ogen kijkt. PIJN! Gif: www.tumblr.com
Nu, niet alles is rozengeur (zeker niet als je dood bent) en maneschijn. Vreemde verschijnselen blijven de kop op steken. Ze hebben daar ook wat last van de befaamde black outs en het waterpeil in het stuwmeer begint akelig snel te dalen. En dan spreken we nog niet over de dermatologische abnormaliteiten in de vorm van korstjes op de lichamen van zowel de terugkomers als de levenden. Toch lijkt niemand op het eerste zicht vragen te stellen bij de terugkomst van hun geliefden. De één is al verbaasder dan de ander en hier en daar is er wel een kritische noot. Maar in dergelijke omstandigheden zou ik het toch wel gepast vinden om naar the White House te bellen (ook al zijn we in Frankrijk). Nog steeds geen paniek, zelfs niet wanneer plots al het vee in het water ronddrijft omdat ze zijn weggerend van “iets” en daardoor verdronken zijn. In mijn hoofd zou er een licht alarmbelletje afgaan. Ik kan niet wachten tot het tweede seizoen zal verschijnen. Elke.
0 Comments
Leave a Reply. |