Normaal gezien ging ik het deze week hebben over de nadelen van het vrijgezellenbestaan, maar, ik heb mij bedacht. Moet kunnen vind ik. Vandaag wil ik het graag hebben over dat ding dat de wereld doet draaien. Dat ding waar mensen de gekste dingen voor doen om het te krijgen. Dat ding waar mensen gekke dingen door doen en voor doen. Dat ding dat zo ongelijk verdeeld is dat het belachelijk wordt. Dat ding dat altijd op is wanneer je het het meeste nodig hebt. Dat ding waar in relaties eindeloze discussies over worden gehouden. Juist ja: geld. Laat mij al beginnen met te zeggen dat ik niet mag klagen. Ik huur een studio en betaal mijn kosten van mijn eigen geld. Daarna blijft er nog geld over om met gemak te voldoen aan mijn basisbehoeften en nog een beetje extra. Ik besef maar al te goed dat er in dit land, in de stad waar ik woon en waarschijnlijk zelfs in mijn straat, mensen zijn die deze luxe niet hebben. I do count my blessings people. Maar toch merk ik dat er bepaalde mensen zijn die een levensstijl hebben waar ik mij suf bij pieker en waar ik, heel eerlijk gezegd, een beetje jaloers van word. Iedereen kent ze wel: die mensen die een last minute reisje naar hier of daar boeken en er dan een heel maandloon door brassen op locatie, die mensen die meer op restaurant zitten dan in hun zetel en de ene cocktail na de andere opslurpen, die mensen die altijd het nieuwste van het nieuwste hebben, maar die eigenlijk een basic job hebben net als jij. Hoe doen die mensen dat?! Zitten die stiekem tot over hun oren in de schulden? Hebben ze een sugardaddy of sugarmomma? Zijn ze er een erfenis aan het doorjagen? Ik. Snap. Het. Niet.
Ik ben zo iemand die aan het einde van haar loon altijd nog een stuk maand over heeft, waardoor ik tegenwoordig zo goed als iedere maand aan mijn spaargeld moet knabbelen. Niet leuk, want dat is echt wel niet de reden waarom ik dat geld ooit aan de kant heb gezet. Toegegeven, het echte doel van spaargeld is een reserve opbouwen voor wanneer je niet rond komt of een onverwachte kost hebt. Maar ik ben, net als alle andere Belgen, geboren met de spreekwoordelijke baksteen in mijn maag. Net als iedereen wil ik ooit de eigenaar zijn van mijn eigen stekje, maar met de eigen inbreng dat dat tegenwoordig vereist, vermoed ik dat ik tegen 2032 wel een studio zou moeten kunnen kopen. Zeer frustrerend is dat, zeker als ik weet dat mijn ouders 25 jaar geleden 50 000 euro betaald hebben voor een huis met garage, 3 slaapkamers, kelder en zolder en een fatsoenlijke lap grond er achter. Tijdens mijn levensduur zijn de prijzen van woningen dus vervijfvoudigd. Laat dat eventjes bezinken. VerVIJFvoudigd. Hallucinant vind ik dat. Maar alles is duurder geworden, en het blijft ook maar doorgaan. Als alleenstaande vrouw in België ben ik de zwaarst belaste persoon ter wereld. De prijzen van energie schoten de lucht in door de trutteltaks (ja, dat spel ik met opzet verkeerd ja), water werd duurder, ik betaal meer voor mijn ziekte- en hospitalisatieverzekering, de bijdrage aan de zorgkas is verdubbeld tegenover 2 jaar geleden en zo kan ik nog wel eventjes doorgaan. Alsof het zo al allemaal niet moeilijk genoeg is. Maar niet alles is de schuld van de overheid natuurlijk. Neen, ik moet de hand ook in eigen boezem steken en toegeven dat ik mijn geld ook regelmatig besteed aan dingen die ik absoluut niet nodig heb. Alles wat met mode te maken heeft staat hier met stip op nummer één. Daarna komt eten (take away, broodjes, fancy koffies etc.) en dan is er nog de restcategorie prullaria die onder andere te verkrijgen zijn in winkels zoals Hema en Flying Tiger. En na bijna een jaar (say what?!) alleen wonen en te veel gespendeerd spaargeld is het hoog tijd voor verandering. Een vriendin stuurde mij onlangs dit door: "When you buy something, you're not paying money for it. You're paying with the hours of life you had to spend earning that money. The difference is that life is one thing money can't buy. Life only gets shorter. And it is pitiful to waste one's life and freedom that way." - José Mujica Ik moet zeggen dat dit een gevoelige snaar heeft geraakt bij mij. Ik spendeer mijn geld aan spullen, aan dingen die ik kan aanraken, maar dat zijn stuk voor stuk dingen die, op termijn, meestal geen waarde hebben. Ik besefte dat er nog zoveel dingen zijn die ik niet gedaan heb, zoveel plaatsen die ik niet gezien heb en die ik ook nooit ga kunnen zien, tenzij ik mijn bestedingspatroon verander. Dus besloot ik in navolging van Rebeca om één jaar lang, vanaf 1 september 2016, geen nieuwe kleding meer te kopen, grondig te besparen op de take aways en eens grondig te reflecteren over mijn bestedingspatroon. Ik weet nu al zeker dat dit een echte hel wordt voor mij en dat ik een bron van wilskracht ga moeten aanspreken waarvan ik niet eens weet of ze bestaat. Maar ik wil het doen, zodat ik dan hopelijk al die dingen ga kunnen doen waar ik nu 'geen geld' voor heb, zodat ik mijn spaarrekening hopelijk wat kan aanspekken, en zodat ik binnen 50 jaar met herinneringen in mijn hoofd zit en niet met onvervulde dromen. Wish me luck, I'm going to need it. Dorien.
0 Comments
Leave a Reply. |