De liefde. L'amour. Het is een van de meest universele thema's. Duizenden boeken zijn er over geschreven, nog dagelijks komen er nieuwe liedjes uit die de liefde bezingen en als je op straat loopt kruis je gegarandeerd iemand die het over de liefde heeft. Ikzelf heb een beetje een vreemde relatie met de liefde op dit punt in mijn leven, vandaar ook dat ik er zo verdacht veel over schrijf. Want hoe schoon ze ook mag zijn, ik bekijk haar momenteel met mijn beste resting bitch face. De liefde heeft in het verleden namelijk al eens een serieus loopje met mij genomen. Ik val niet snel voor een vent, en als ik dan toch voor eentje val, is het exemplaar in kwestie a) al bezet, b) niet geïnteresseerd. Echt, ik heb er een talent voor, voor het uitzoeken van onbereikbare mannen. Als het dan toch eens raak is langs beide kanten, piekt de liefde tot haar hoogtepunt, maar eindigt mijn hart uiteindelijk ook als roadkill. En wie heeft er nu zin om iedere keer opnieuw als een plat konijn te eindigen en zichzelf van de grond te moeten schrapen. Wie? Juist ja, niemand.
Wat ligt er aan de basis van mijn tragisch liefdeslot? Ik heb er wel een theorie voor. Mijn mama, zwanger van yours truly, was nog op zoek naar een naam voor de vrouwelijke foetus die ik destijds was. Op een avond kwam er een reclame op TV voor Prince koeken. In de hoofdrollen meneer Prince zelve en een kleine, schattige, blonde krullenbol. Haar naam? U raadt het al: Dorien. De enige wens van lief, klein Dorientje was later trouwen met de Prins. Voilà, en daar heb je het dan, gedoemd voor ik geboren was om te zoeken naar een fictief ideaal, later nog meermaals bevestigd door mijn voorliefde voor Disneyfilms. Ik krijg soms ook effectief de vraag of mijn standaarden niet te hoog liggen, of ik niet te moeilijk ben. Wel, ik vind van niet nee. Als ik de rest van mijn leven met een jongen ga slijten, dan wil ik tenminste dat het een exemplaar is waar ik niet genoeg van krijg en dat qua persoonlijkheid voldoet aan een aantal dingen (daar heb ik het al eens over gehad in deze column dus fris gerust even je geheugen op, si vous voulez). Dat zijn de basisvereisten maar er zijn nog een aantal dealbreakers natuurlijk. Wat bedoel ik daarmee? Ik illustreer: - Niet eten met zijn mond open. Ik heb er geen nood aan om biefstuk te zien transformeren in gehakt. That shit nasty. - Vriendelijk zijn naar derden toe (verkoopspersoneel, bediening op restaurant, ...) Want, eerlijk gezegd, wie wilt er nu rondlopen met een arrogante zak die zich beter waant dan de rest van de wereld? - Hygiëne. Propere tanden, propere handen, propere kleding, propere alles. Ik hou best van een bezwete, vuile vent in pakweg The Lord of the Rings, maar naast mij in de zetel verkies ik toch een spik en span versie. - Min of meer dezelfde sociale en politieke overtuigingen. Racist? Move along. Affiniteit met extreemrechts? No thank you. De vrouw haar plaats is aan de haard? Bitch please. Maken deze dingen mij dan echt zo moeilijk of zijn deze standaarden dan echt zo hoog dat er een Olympisch polsstokspringer nodig is om over de lat te raken? Ik denk van niet. Maar de liefde is best wel een vervelend wicht, tussen ons gezegd en gezwegen. Want zij is niet altijd zo tuk op standaarden enzo. Oh nee, de liefde doet soms aan totale willekeur. Zo zag ik onlangs een reeks filmpjes van Glamour op YouTube over de 'Perfect Match'. Een aantal vrouwen kreeg de kans om hun ideale man te omschrijven met behulp van een alcoholstift en een muur vol vragen. Op basis van hun antwoorden werden er mannen geselecteerd waarmee ze vervolgens op date gingen. Na de date mochten de dames in procent aangeven in welke mate hun date de perfecte match was. De resultaten varieerden bij de dames tussen de 30 en 80%. Bleek uiteindelijk dat alle mannen voor meer dan 90% hun match waren. Alle dames natuurlijk in lichte shock. Want dat toont maar weer eens aan dat ons idee van de ideale man misschien wel verre van ideaal is voor ons. De liefde laat haar niet leiden door eisen en standaarden. Hell no. Ze doet waar ze zin in heeft en klikt het niet, dan botst het. Waarom we er zoveel geduld mee hebben, het is mij een wonder. Zou ik mij tevreden kunnen stellen met de eerste de beste vent die iets of wat interesse in mij toont, ook al is de interesse niet wederzijds? Ja. Zou ik de rest van mijn leven kunnen verder gaan zonder lief? Ja. Maar wil ik dat? Neen. Ik zie de mensen rondom mij die verliefd zijn, jong en oud, de lichte tred waarmee ze lopen, die sprankel in hun ogen, de genegenheid in hun gebaren en de tederheid in hun woorden en dan kan ik alleen maar denken: ik wil dat ook. Dus als je mij zoekt, ik loop op de weg. En als ik weer eindig als roadkill, dan is het maar zo. De liefde, het wispelturig wicht, is te mooi om te missen. Dorien.
1 Comment
Leave a Reply. |