Photo:streetfashionparis.com Ik open de online krant met een halfslachtige glimlach. “Iemand minachten of belachelijk maken om zijn of haar geslacht is nu strafbaar” lees ik. Je mag voortaan geen vrouwen op straat reduceren tot een lustobject, en laat dat nu net hetgene zijn dat me deze zomer het meest dwars zat. Waarom ben ik hier maar deels tevreden mee? Wanneer je op het einde van de dag van je bushalte naar je thuis wandelt, kunnen er veel dingen gebeuren. Je kan een belangrijk telefoontje missen, je kan geld vinden op het voetpad of je kan vanuit je ooghoek zien hoe een wagen vertraagt en hoe een man wild lachend naar je claxonneert terwijl zijn vriend uit het raampje bij de passagiersstoel leunt en naar je wijst. En dan rijden zij weg, en jij staat daar nog. Op zulke momenten wil alles in mij, elke zenuw, elke vezel, elk greintje zelfbewustzijn, de nummerplaat noteren en, zoals kwade en geïrriteerde mensen vaak stotterend dreigen als laatste strohalm, “verdere stappen ondernemen”. Het toonbeeld van machteloosheid, met een nerveus schuddende, gebalde vuist in de lucht. Het is in de meeste gevallen makkelijker om gewoon verder naar huis te wandelen en te weten dat de man in de wagen een cheap thrill heeft gehad en je hem wellicht nooit meer zal zien.
Maar eigenlijk moet je niet over een straat of naar een camping wandelen om geobjectiveerd te worden. Onlangs op mijn werk was een leeftijdsgenoot en mede-vakantiewerker ervan overtuigd dat ik het nodig had om te horen dat ik “het ideale figuur heb”. “Zo’n kont is gewoon perfect, en met zo’n borsten! Dat zie ik graag.” Lag het aan mij? Aan mijn kleding? Om de één of andere reden denk ik altijd terug aan zulke situaties in termen van mijn kleding. Zie ik er “gemakkelijk” uit? Ik kleed me wel goed, maar misschien dan toch iets te bloot, zo, in mijn lange jeans met een T-shirt met driekwartmouwen. Straal ik wanhoop uit? Het aantal keren dat mannen me vroegen waarom ik niet wilde “lachen” naar hen kan ik niet eens meer tellen. Mannen in de auto, mannen in de wagen, mannen in gebouwen, waarom willen jullie de basis zijn van mijn existentiële twijfels? Het feit dat er een wet gemaakt is om dit soort situaties te kunnen aanvechten is bij veel mensen in het verkeerde keelgat geschoten. Ik zag tussen de reacties op het krantenartikel staan dat mensen geërgerd waren. Van “vrouwen kleden zich op zo’n manier dat ze erom vragen” tot “waar houd [sic] de politiek zich mee bezig, er zijn zwaardere problemen” en, ik quote: “Doe uw vrouw eens een rok aan, en stuur ze een keertje door Brussel (Brussel betekent hier niet langer hoofdstad maar is hier ondertussen ander woord voor vreemdelingen) en kom haar bevindingen hier eens met ons delen.” “En wat met onze islamitisch medeburgers die homo's en lesbiennes lastig vallen [sic]?” En over Joëlle Milquet: “Kpeize da ze jaloers is dat niemand haar nafluit. Want tis gin mooi gezicht. Da mens. En zij peist. Fluit er niemand naar mij dan mag er niemand fluiten naar een mooi meiske.” “Doe uw vrouw eens een rok aan”. Excuseer, maar de meeste vrouwen onder ons mogen hopelijk zelf kiezen wat ze dragen. Ik heb geen man nodig om mij “eens een rok aan te doen” (dat kan ik zelf). Verder komt een rok dragen niet met een te ondertekenen “kennis van zaken” document waarbij een vrouw haar toestemming geeft om te aanvaarden dat het dan maar gewoon kan dat mensen opmerkingen geven. Want hé, je draagt wel een rok, he! Overigens is het een illusie te denken dat je jezelf er zo makkelijk vanaf kan maken door gewoon de schuld door te schuiven naar onze Belgische landgenoten met een andere cultuur of religie. Illustratie: aan de mannen die mij lastig vallen kan ik niet zien welke religie ze aanhangen of welke origine zij en hun voorvaderen hebben. Meestal leken ze gewoon blanke middenklassers van middelbare leeftijd, maar blijkbaar “doen die mensen dat niet”. Tenzij ze bouwvakker zijn, natuurlijk. Heerlijk veralgemenen tot in het oneindige, daar zijn we goed in. “Waar houdt de politiek zich mee bezig” is een ander verhaal. Sensibilisering, daar is het volgens mij te laat voor. Wanneer niets anders helpt, kan een wet als deze mensen twee keer doen nadenken voor ze zoiets stompzinnigs doen als “hoer” naar mij roepen op Pukkelpop. Heb ik de origine van de twee mensen die dat over mij zeiden vermeld toen ik erover schreef? Neen, want helaas verandert dat niets aan de zaak. Nota bene: het waren weeral blanke mannen van middelbare leeftijd. Nuttige informatie, toch? Voor al wie graag iederéén wilt wantrouwen. Dan zal het wel gewoon aan Milquet liggen, met haar misvormde tronie is ze gewoon passief agressief een wet erdoor aan het krijgen omdat ze zelf maar al te graag geobjectiveerd zou worden. Zo aannemelijk; ik denk dat dat het is, ja. Proficiat, leverancier van commentaar op de online krant: jouw seksistische reactie is al een mooi begin, ik denk dat Joëlle nu zit te glimlachen achter haar bureau. Everybody wins! Maar alle gekheid op een stokje. Waar het hier volgens mij om gaat, is niet om de zin of onzin van een wet, maar om een wereldbeeld dat moet veranderen. Zo blijkt. Sue.
0 Comments
Leave a Reply. |