Als er één uitdrukking is waarin ik mezelf totaal niet kan vinden, die ervoor zorgt dat ik zucht en met mijn ogen rol en de persoon die het gezegde durfde uitspreken, aankijk met een seriously!?-blik waar Meredith en co (voor de Grey’s Anatomy fans onder ons) nog wat van kunnen leren, dan is het wel ‘vergeven en vergeten’. Want ik vergeef niet, en vergeten doe ik net zo min. Heerlijk makkelijk is dat. Men zegt wel eens dat vergeven goed is voor je gemoedsrust. Als je vergeeft, dan is er geen plaats meer voor wrok en andere negatieve gevoelens. Mooi is dat. Vreselijk dikke vette zever, dat is het ook. Ik geloof namelijk niet dat er ook maar iemand is die écht kan vergeven. Als je door en door werd gekwetst, dan kan het toch niet, en ik herhaal NIET, dat de relatie tussen die rotellendige kwetser en jezelf ooit nog 100% terug dezelfde wordt? Door nog steeds om te gaan met de kwetser word je nog altijd geconfronteerd met de pijn die je ooit werd aangedaan, met dat moment waarop iemand besloot om je hart uit je lichaam te rukken, erop te spuwen en er eens goed op te springen, om het vervolgens kilometers ver weg te schoppen. Want jouw gevoelens deden er toen niet toe.
Ik vermoed dat al die vergevingsgezinde zielen uiteindelijk ook wel door kregen dat vergeven niet vanzelfsprekend is, en dat het dus daarom is dat de uitdrukking ‘vergeven en vergeten’ al een keer wordt aangepast naar ‘vergeven, maar niet vergeten’. Dus die blijvende aanwezigheid van het wantrouwen, de wrok, de pijn of het verdriet wordt verantwoord door het feit dat je niet vergeet. Waarom zou je jezelf die gevoelens willen aandoen? Omdat vergeven nu eenmaal hoort? Nonsens. Met die interpretatie van vergeten, die voortvloeit uit het algemeen aanvaarde feit dat je wél moet vergeven, sluit ik me niet aan. ‘Niet vergeten’ vat ik namelijk op als het gegeven dat ik nooit mag vergeten dat die bepaalde persoon me pijn deed, dat het een slecht persoon is. Dat hij of zij noch een inspanning, noch een vriendelijk woord waard is. En als ik dat niet wil vergeten, dan wil dat ook zeggen dat ik niet wil vergeven. Want met opzet kwetsen, dat doe je niet. Zoiets mag je niet vergeven, want dat is een verkeerd signaal, en zelfs een inbreuk op je eigenwaarde. Alsof je zegt dat je het wel verdient om gekwetst te worden, om die pijn te voelen. Als ik dan toch zou proberen om te vergeven, dan ga ik in tegen wat ik geloof. Als ik een slecht persoon zou proberen vergeven, dan is dat enkel goed voor de gemoedsrust van de kwetser, en niet voor die van mij. En daarom vergeef en vergeet ik niet. Door die eerlijkheid tegenover mezelf krijgen haat en pijn overigens geen kans en kan ik mezelf enkel omringen met personen die ik graag zie en vertrouw. Als mijn vriendenkring daardoor kleiner wordt, en mijn familie minder omvangrijk, en als een liefdesrelatie daarom ophoudt te bestaan, dan is dat maar zo. Ik besteed al mijn liefde, aandacht en energie immers liever aan de personen die het écht waard zijn. Seriously!? Seriously. Want ik doe niet graag alsof. Valérie.
2 Comments
Valaki
4/6/2015 05:17:18 pm
Dat is hard...
Reply
Valérie
8/6/2015 03:51:27 am
Hey Valaki,
Reply
Leave a Reply. |