Foto: sport.be
Leuven is mijn stad. Het is voor mij een fijne combinatie van vrijheid en thuiskomen. Vrijheid voor het plattelandsmeisje van zo veel jaar geleden dat er op kot ging en plots mocht eten en slapen, waar, wanneer en met wie ze wou. Thuiskomen omdat ik er na mijn studies ben ‘blijven plakken’ zoals dat dan heet. Ik woon in het groen maar kan vlot naar Leuven om te shoppen, terrasjes te doen of op een rustige werkdag in een koffiebar mails te lezen. Als Leuven mijn kleine lieve broer is, dan is Brussel mijn grote stoere neef. Brussel is de stad waar ik mijn eerste echte job had. De stad waar ik nog kan verloren lopen, maar ook mijn adresjes ken. De stoere neef dus die verre wereldreizen maakte en er allerlei souvenirs van meebracht – niet altijd even goed bij elkaar passend, maar alle wel even doorleefd. De stoere neef die op familiefeestjes al eens wat te veel drinkt – of blowt – maar altijd weer lief is voor zijn mama en kleine nichtjes. De goesting om te lopen kreeg ik voor het eerst in Leuven, maar ik voelde me pas echt een stoere loper bij mijn inschrijving voor de Brussels Urban Trail®. Inschrijven was makkelijk, maar toen begon het echte werk
1 Comment
Foto: etsy.com
Summertime and the livin’ is easy. Het is niet alleen mijn favoriete jazzplaat maar ook oh zo waar. Het leven lijkt zo veel schoner als het zonnetje schijnt: de mensen zijn goed gezind, de jurkjes zijn vrolijk gekleurd en de terrasjes zin gevuld. Als ik de vakantie voel naderen, ga ik vanzelf wat meer huppelen. De dagen vullen zich met zalig niets doen en de grootste beslissingen die je moet nemen, beperken zich tot uitmaken of je je nu alweer moet insmeren en of je een vanille-ijsje of een Magnum neemt. Zalig. Of nee, wacht, er moet misschien ook nog gesport worden? Hoe doe je dat als je al staat te zweten zonder te bewegen? Foto:.shoestrendy.ninja.com
.Toen ik mijn vriend (ondertussen al bijna negen jaar mijn man, but who’s counting) leerde kennen, kreeg ik er meteen ook het lopen bij. Bij sommige mannen is het voetbal, bij de mijne was het lopen. Ik was al snel gewoon dat ik hem een paar uurtjes per week moest missen en leerde dat als hij wat dromerig uit het raam keek op vakantie, ik hem de omgeving via zijn loopschoenen moest laten ontdekken. Aanvankelijk had ik het er lastig mee: ik aanzag het als een vorm van afwijzing. Had hij niet genoeg aan romantisch in mijn ogen kijken of samen naar de einder turen? Ondertussen is mijn positie maar wat gewijzigd. Ik ken intussen de goesting om te gaan lopen. Het is de roep van de kilometers, het gefluister van de loopschoenen of de wind die in mijn haren wil blazen. In plaats van afwijzing voel ik nu dus begrip en delen we een hobby. En als ik de innerlijke Rika Ponnet in me naar boven haal, kan ik nog wel wat redenen verzinnen waarom lopen (en bij uitbreiding elke sport) goed is voor je relatie. Foto: themoviebanter.com
Voila, zo ver was ik dan, ik had mijn eerste vijf kilometer vlot gelopen en was verrassend goed door mijn eerste wedstrijd geraakt. Daar kon ik wel even op teren - een week om precies te zijn - maar daarna begon het weer te kriebelen en overviel me de vraag “wat nu?”. Eigenlijk is vijf kilometer best een comfortabele afstand. Ik ben iets meer dan een half uurtje weg, wat best combineerbaar is met werk en gezin. Ik ben daarna niet helemaal uitgeput, meer nog: ik krijg er energie van. Waarom zou ik dan meer willen? Why run the extra mile?* |