“Hey Valérie, ik had beloofd om snel terug te komen op ons gesprek van gisteren. We zagen een aantal zeer sterke kandidaten, met toch een hele hoop ervaring.” Kijk, daar heb je het. In mijn hoofd smeedde ik alvast duistere plannetjes om die rotmensen met ervaring voorgoed te doen verdwijnen. Want dat verdienen ze, de onderkruipsels.
6 Comments
“Welja, dan neem ik het heft in eigen handen.” Hoe ik erin geslaagd ben om zo een lelijk en onnatuurlijk spreekwoord uit te kramen toen een potentiële werkgever aan de andere kant van de lijn hing, is mij nog steeds een raadsel. Waarom, oh in hemelsnaam waarom, wringen zich soms de meest onaantrekkelijke en ouderwetse woorden uit mijn mond?
Nog niet zo lang geleden hield ik in Noorwegen grassprieten vast, zodat ik niet van een berg zou rollen. Moet geen zicht geweest zijn, maar dat even terzijde. Vandaag zit ik veilig in mijn zetel en hou ik lichtpuntjes vast, zodat ik niet in dat gevreesde zwarte en uitzichtloze gat zou rollen. Dat lijkt me erger dan van een berg tuimelen, want dat levert geen spannend verhaal op. En bovendien ben ik bang in het donker. Daarom ben ik dan ook zeer tevreden met die sporadische lichtpuntjes. Ze doen je warm krijgen vanbinnen, net zoals toen in het pashokje maat 38 te groot bleek, terwijl ik de dag ervoor nog gulzig frietjes (van de frituur nog wel, oh-oh) naar binnen had gewerkt.
Niet werken staat gelijk aan elke dag vakantie hebben. Het voelt wat dubbel, maar toch kan ik elke dag precies doen waar ik zin in heb. Als mensen me vragen waarmee ik me in godsnaam de hele dag bezighoud, schaam ik me soms een beetje, want ik doe écht alleen maar leuke dingen. Ondertussen vind ik dat schaamtegevoel nergens meer voor nodig: door mezelf iedere dag te amuseren, ben ik goed geworden in bepaalde ‘hobby’s’. Die hobby’s lijken misschien banaal, maar zo train ik mijn positieve eigenschappen. Ha! Als we er maar een uitleg voor hebben, toch?
|