Foto: thecreativepanic.com Ik ging naar de tatoeëerder en kwam thuis met 35 sterren in mijn gezicht. Zo is het bij mij niet gegaan. Gelukkig maar. Op internet lees je honderden gruwelverhalen, spot je ugly en worden verminkte lichamen je om de oren geslagen. Maar zo ging het niet bij mij. Ik wil graag met jullie delen, hoe ik de weg heb afgelegd naar mijn tattoo. Want ook voor mij was het een heuse zoektocht. Ik liep al jaren rond met het idee om er eentje te zetten. Maar de woorden “permanent aanwezig”, “naalden” en “marginaal” bleven door mijn hoofd spoken. Toch gaf ik ze allemaal een plaatsje. Permanent aanwezig Foto: ecards.com Een tattoo is permanent, dat klopt. Toch ben ik ervan overtuigd dat als je er lang genoeg over nadenkt, je tot een goede beslissing zal komen. En dit jaar, het jaar waarin ik 27 worden zal, is het jaar dat ik de mijne zal laten zetten. Ik hoor je denken: “wat als je oud en rimpelig worden zal?”. Ten eerste ga ik nooit oud worden (wacht tot je het ontwerp van mijn tattoo zal zien) en ten tweede moet je gewoon kiezen voor een plek waar rimpels niet snel toeslaan (ik koos voor mijn bovenbeen). Andere zones die je zou kunnen voorstellen hier zijn de rug, schouders, bovenarmen, voeten en ribben. Naalden Uiteraard worden tattoos gezet met naalden. Ik geef al jaren bloed en heb daar niet veel schrik van, maar om nu een uurtje op een tafel te liggen om vrijwillig gestoken te worden door naalden? Volgens mij zit niemand daar op te wachten. Hoe ging dat spreekwoord weeral? Wie een tattoo wil, moet pijn lijden. Gif: tumblr.com Ik verwacht me aan de pijn waarbij bloot vel over een tennisveld wordt geschraapt achter een golfwagentje tegen twee kilometer per uur. Ik leerde van een vriend dat je pijn niet kan onthouden. Je kan de gevoelde pijn letterlijk niet onthouden en dat ik vind ik mooi, want hoe zeer het ook gaat doen, achteraf ga ik het niet meer weten (zoals bij een bevalling, leuk toch?). Op 1 oktober zal de mijne gezet worden, dan zal ik jullie laten weten hoe het echt voelde. Foto: someecards.com
Marginaal Wat het langst in mijn hoofd heeft gespookt, zijn de reacties van vrienden en familie. Wat zouden ze wel niet van me denken. Ik ben opgegroeid in een beschermde omgeving waar tattoos marginaal bevonden werden en dat niet kan voor “normale” mensen. Daar sta je dan, met een voorliefde voor tattoos. Ik zette me erover heen en besloot het aan mijn vrienden te vertellen en nu kom ik er zelfs mee naar buiten op Louvintage. Ik zal een tattoo hebben en ik ben daarom niet marginaal (wat dat dan ook mag wezen). Elke.
0 Comments
Leave a Reply. |