Photo: tumblr.com En ze leefde nog lang en gelukkig. Ik sta in de keuken van mijn studio en ga voor het eerst koffie zetten – echte koffie, espresso met mijn Bialetti, geen Senseo-water, geen bullshit koffie – en ik zie vanuit mijn ooghoek dat er op het dak naast me twee katten liggen te rusten. Als ik door het raam voorover leun, strekt een van hen een pootje naar me uit en zo schudden we elkaar heel even de hand. Welkom in onze straat. Ik woon alleen nu. Het is eigenlijk niet zo slecht. Nadat alle meubels gekocht, geassembleerd en gevuld werden (met boeken, ik heb net iets te veel boeken) en ik mijn eerste boodschappen gedaan had (bier maar geen flesopener), kon het hier drie dagen geleden echt beginnen. Ik ben tweeëntwintig en het leven kijkt me aan met het gelaat van een kat die rustig in slaap dommelt in de zon op mijn dak. Ik heb de afgelopen vier jaar samengewoond met iemand die we vanaf dit punt “Knullare” zullen noemen. Eerst op een studentenkamer, nadien in een huis. Een echt huis, een vrijstaand huis, met een voor- en achtertuin, geen bullshit huis. Zijn ouders hadden dat huis speciaal voor ons gekocht, het was het huis van zijn grootouders geweest en het werd het eerste “andere huis” waar ik ooit gewoond had buiten het huis waarin ik werd geboren. Ik wilde op dat moment niet aanvaarden dat naar dat huis verhuizen een slecht idee was omdat ik dacht dat het mijn toekomst was. Waarom zou de volgende stap zetten met je partner ooit een slecht idee zijn? We waren vijf en een half jaar samen, spraken (soms) van trouwen en (zelden) van kinderen. We zouden een hond nemen en verbouwingen uitvoeren en de tuin omvormen tot een gemeenschapstuin en ik zou elke zomer met een gigantische zonnehoed op mijn terras gaan liggen. Dat ik een zonneallergie heb, is iets waar ik in mijn fantasie zelden rekening mee houd. Zonnehoed. Strandstoel. Tuin. Het leven is mooi. Acht maanden later sliep ik op een zetelbed bij een familielid en leefde ik uit een koffer en een kartonnen doos toen ik bericht kreeg dat ik “op zo snelle termijn [sic] al mijn spullen” moest gaan halen in ons huis. Het bericht kwam na “zijt ge uw spullen en uw katten al vergeten?” en “wanneer komt ge uw spullen halen?” en voor twee berichten waar telkens “wat met gedeelde spullen?” in stond. Hij zou mijn spullen klaar zetten, en zo kwam het dat ik op de eerste woensdagochtend in mijn nieuwe huis koffie wilde maken met een Bialetti die al een maand niet meer was afgewassen. Hij zou het klaar zetten zodat ik snel kon verdwijnen. Zo snel dat hij geen tijd had om het goed te doen. Vriendelijk. “Knullare” is Zweeds voor “fucker”, trouwens. Als je dacht dat dit een verhaal zou zijn over een vrouw die koffie maakt in The Big City met twee dak-katten als sidekicks, dan krijg je maar de helft van de punten en mag je remediëren. Het is een verhaal over liefde, bedrog, verraad, plantrekkerij en koffie en dak-katten in The Big City. Het is een verhaal over alles wat een vrouw doet als een vrouw stopt met “iemands vrouw” te zijn. Het is een verhaal dat zichzelf schrijft omdat het ergens iemand echt allemaal overkomen is. Het is een verhaal dat een verhaal geworden is omdat de persoon wie het allemaal overkomen is, jarenlang gemanipuleerd werd door een meester-leugenaar en bang is dat ongeschreven woorden snel vervagen tot “misschien was het allemaal mijn schuld”. Ik schrijf het voor jou. For all the women out there / that have been lied to by their men. PLAYLIST DEEL I
0 Comments
Leave a Reply. |