Foto: onbekend Het moet ongeveer zo’n vijf jaar geleden geweest zijn toen de wereld me langzaam zot begon te verklaren. Daar stond ik dan. Gepakt en gezakt met een trekkersrugzak bijna even groot als ik (en mogelijk ook twee keer zo zwaar als mijn eigen gewicht). Een enkel ticket richting Noorwegen. Hoelang ik weg zou blijven? Geen idee. Waar ik allemaal naartoe zou gaan? Dat zien we dan wel weer eenmaal we daar aangekomen zijn. Waar ik zou slapen? Hostels, een tentje neer geplant in een vriendelijke Noor zijn verwilderde tuin of beter nog de wildernis zelve, die opties waren eindeloos. Maar vastberaden was ik wel: ik moest en zou de wereld in mijn eentje gaan veroveren en die veroveringstocht zou starten bij de Vikings. Bovendien, alle postkaartjes van Preikestolen en Hardangervidda zagen er zo geweldig uit, dat ik die toch zeker in de realiteit eens moest gaan observeren. Heb ik dan geen vrienden die mee de wijde wereld in willen? Jawel, maar bedankt voor de bezorgdheid. Ik heb leuke vrienden en ik ben compleet zot van hen en ik leer ook heel graag nieuwe mensen kennen. Maar van nature uit ben ik ook graag op mijn eentje. Ik ben zelfstandig en onafhankelijk, maar tegelijk een groepsbeest. Maar mijn innerlijke loner houdt ervan om erop uit te trekken, op zoek te gaan naar rust en stilte in een wereld waarbij mijn job vaak voor heel veel drukte en chaos zorgt. Dus die eenzaamheid, daar geniet ik heel erg van. Ik kan perfect mijn plan trekken en genieten van het onbekende, van nieuwe culturen en van nieuwe omgevingen. En ik moet bekennen: heel eenzaam is het niet. Op mijn solotrips spreek ik vaak onbekenden aan uit nieuwsgierigheid of interesse. Zo heb ik onderweg ook al verschillende vrienden gemaakt met wie ik alle zotte en avontuurlijke belevenissen kan delen, maar die er ook zijn wanneer de heimwee toeslaat en ik het thuisfront stiekem toch wat mis. Dat werkt wederzijds, want we are all in this together.
Waarom ga ik in mijn eentje op reis? Voornamelijk om mezelf te ontdekken. Gewoon terug tot mezelf komen en even beseffen hoe schoon het leven wel niet kan zijn. Maar er is ook de praktische kant: door mijn job heb ik vaak op de meest bizarre momenten vrijaf. Niet iedereen – ook niet mijn lief – kan dan meteen mee het impulsieve induiken en een vliegtuigticket boeken of de auto inspringen voor een roadtrip. Komt daarbij dat mijn bucket list oneindig lang is en heel wat bestemmingen bevat die niet iedereen aanspreken (Libanon en Iran deden bijvoorbeeld al heel wat vragen oproepen en ook de Azoren en het Mexico buiten de all-ins behoren niet standaard tot ieders reispakket). Heb ik gezelschap dat mee wil: geen probleem, graag zelfs. Maar als er niemand mee reist, houdt mij dat evengoed niet tegen om bestemmingen af te kunnen vinken op de lijst. Want yolo, freedom en girlpower (tja, ik ben een echte nineties kid, dat wegsteken kan ik niet). Een extra troef van het alleen reizen: de vrijheid. Ik doe wat ik wil en hoef geen rekening te houden met iemand anders. Wil ik graag de hele dag lang verdwalen in een – voor een ander oersaai – kunstmuseum, dan kan dat gewoon. Wil ik aan een meerdaagse huttentocht door IJsland nog een paar extra dagen in de wildernis breien of gewoon chillen in een van de warmwaterbronnen in de buurt van hipsterstad Reykjavik, dan is er niemand die zaagt of klaagt. Het brengt wat meer planning en verantwoordelijkheid met zich mee, maar hoe je het ook draait of keert: het is en blijft geweldig. Uiteraard is er alleen op uit trekken niet altijd rozengeur en maneschijn. Soms mis ik het thuisfront heel hard. Op regenachtige dagen is een bestemming niet altijd even idyllisch als je het in gedachten had en soms gaat het gewoon ook heel erg mis. Als alleenreizende vrouw merk ik dat ik een makkelijker doelwit ben voor opdringerige – foute – mannen, voor oplichters en dieven. Bewijs daarvan zijn een gestolen paspoort en portefeuille in Barcelona. Ook trektochten zijn niet altijd even eenvoudig. In Noorwegen was het weer niet altijd ideaal (mist, zware regenval en bijgevolg gladde modderige ondergrond) waardoor ik langer onderweg was dan oorspronkelijk het plan was. Gelukkig had ik iemand in het hostel ingelicht, zodat niemand bezorgd de hulpdiensten moest gaan bellen. Ook goesting gekregen om je hele inboedel in een rugzak te proppen en de wereld in te trekken? Bekijk het lijstje van de meest vriendelijke solo travel landen. Rebeca.
0 Comments
Leave a Reply. |