Foto: sport.be Leuven is mijn stad. Het is voor mij een fijne combinatie van vrijheid en thuiskomen. Vrijheid voor het plattelandsmeisje van zo veel jaar geleden dat er op kot ging en plots mocht eten en slapen, waar, wanneer en met wie ze wou. Thuiskomen omdat ik er na mijn studies ben ‘blijven plakken’ zoals dat dan heet. Ik woon in het groen maar kan vlot naar Leuven om te shoppen, terrasjes te doen of op een rustige werkdag in een koffiebar mails te lezen. Als Leuven mijn kleine lieve broer is, dan is Brussel mijn grote stoere neef. Brussel is de stad waar ik mijn eerste echte job had. De stad waar ik nog kan verloren lopen, maar ook mijn adresjes ken. De stoere neef dus die verre wereldreizen maakte en er allerlei souvenirs van meebracht – niet altijd even goed bij elkaar passend, maar alle wel even doorleefd. De stoere neef die op familiefeestjes al eens wat te veel drinkt – of blowt – maar altijd weer lief is voor zijn mama en kleine nichtjes. De goesting om te lopen kreeg ik voor het eerst in Leuven, maar ik voelde me pas echt een stoere loper bij mijn inschrijving voor de Brussels Urban Trail®. Inschrijven was makkelijk, maar toen begon het echte werk # 1 De kleren maken de (sport)vrouwTot nu toe was lopen makkelijk voor me. Ik kon me verstoppen achter het beeld van de niet-sportieveling, die toevallig was beginnen lopen en tot haar eigen verbazing merkte dat het wel lukte. Tot nu toe liep ik in een sport-T-shirt uit mijn Zumba-tijd en een broek uit de sportcollectie van de Hema. Maar eens ik de vijf kilometer had gelopen en voor de tien kilometer begon te trainen, trakteerde ik mezelf op een echte loopoutfit. Ik moest daarvoor wel wat grenzen overwinnen, want heb je al eens gezien hoe spannend die tenues zijn? Ik was jong in de jaren ’90 en believe me, we don’t want to go that road again. De tijd dat leggings nog caleçons werden genoemd en jeggings op een ontwerptafel in Malibu waren verloren gegaan, de tijd dat oma’s in witte leggings (of caleçons dus) naar de supermarkt gingen omdat het toch zo comfortabel zat … Neen … dat zag ik niet meteen zitten. We hebben niet allemaal de benen van Cara Delevingne of de kont van Jennifer Lopez. Maar kijk, die loopbroeken vallen best mee. De naden zijn subtiel geplaatst, zodat elke loopster er gestroomlijnde benen mee lijkt te hebben. De kleurtjes zijn fris en in combinatie met zwart zorgt het voor een mooi figuurtje. Ok, ik was mee, vanaf nu was ik een échte loopster. En toen gebeurde er iets vreemds. Toen ik de eerste keer ging lopen in mijn nieuwe outfit en met een hartslagmeter (want ja, ik moest toch mijn afstanden en conditie beginnen meten), kwam ik gefrustreerd thuis. “Ik denk dat ik aan mijn limiet zit,” zei ik zuchtend aan mijn better half en ik ging al slecht gezind richting weegschaal. Maar toen hij vroeg waar ik dan precies last van had gehad, kon ik er moeilijk op antwoorden. Het was niet mijn ademhaling geweest, noch mijn spieren, maar wel mijn hoofd dat me had parten gespeeld. Nu ik in een échte outfit liep, had ik het gevoel dat ik ook écht moest lopen. Ik was ook meer bezig geweest met mijn hartslagmeter dan met rond te kijken of te luisteren naar de wind langs mijn oren of de vogeltjes in de bomen. Lopen was iets te serieus voor me geworden, waardoor het niet meer plezierig was. Vanaf dan, liefste lezers, nam ik me voor om gewoon weer voor de fun te gaan lopen. Ik zou wel zien of die tien kilometer me lukte, desnoods deed ik het al wandelend, en ik zou me vooral amuseren op die Urban Trail Run. # 2 This is where the magic happensOp 5 juli stonden mijn man en ik vroeg op, want het was in Brussel centrum te doen en met de auto wilden we ons daar niet door wagen. Dus stapten we in complete loopoutfit op de trein en gingen er helemaal voor. Het was cool om te zien dat er vanaf Leuven nog lopers opstapten: een blik van herkenning en een flits van excitement in de ogen. Ik stond toch een beetje te blinken van trots in de Starbucks toen ik in volle loopornaat mijn verfrissend drankje bestelde.
Maar het echte gevoel begon op de Kunstberg in Brussel. Van ver zag je al de duizenden ingeschrevenen, hoorde je de opzwepende beats en zag je de enthousiaste lopers in Urban trail – T-shirt. Als kind speelde ik toneel en hield ik ervan om vlak voor het begon, nog even door het doek te gluren: het publiek dat zat te wachten, de deuren die werden gesloten en het gevoel van spanning dat er iets ging gebeuren. De spelers stonden klaar om te schitteren, in de wetenschap dat er van alles kon foutlopen: een tekst vergeten, struikelen over een trede of het doek dat zou blijven haperen. Dat kinderlijk gevoel van spanning heb ik nog steeds als een loopwedstrijd gaat beginnen. De lopers staan klaar om te schitteren, met veel goesting om te lopen en de wetenschap dat er van alles kan foutlopen. Zalig! Ik hou van groots opgezette wedstrijden met een presentator, een dj en beat-muziek. En als de Sportoase-instructor de lopers aan de start opwarmt, sta ik mee klaar. Ik doe enthousiast de onnozele pasjes, klap in de handen en spring mee in de lucht. Oh ja, ik had er zin in… en met mij nog 4000 anderen. We liepen trappen op, trappen af, langs historische gebouwen, door musea, chique hotels en art deco cinema zalen. Er waren dj-sets langs de kant van de weg, jazz-sessies en acappellagroepjes. We passeerden verdwaalde toeristen, militaire bewaking aan het Joods museum en enthousiaste supporters. Ik liep langs Manneken Pis, door het Koninklijk Park en door de Nieuwstraat (zonder iets te kopen!). Ik verlegde mijn grenzen door mijn record van acht kilometer te verbreken en voor het eerst aan een trail mee te doen. Maar most of all, I had fun. En daar liefste lezers, is het uiteindelijk toch allemaal om te doen. Nelle.
1 Comment
martine nieuwborg
8/7/2015 01:25:12 am
Tof, Nele, zo vlot geschreven met de mooie herinneringen aan zoveel jeugdgebeurtenissen(toneel..) een echte goede pen die ook voor ons echte mooie herinneringen oproept
Reply
Leave a Reply. |