Als een outcast, verbannen op mijn virtueel eilandje (geen Facebookvriendjes meer), wordt het me duidelijk dat ik moet loslaten. Ik ben immers de enige die nog vasthield, realiseer ik me. Tijd voor een wijze les vandaag over liefde en koffie. Laat het duidelijk zijn dat ik vandaag wat in een dipje zit. Ik had een vreselijke week. Er overkwamen me allerlei dingen die ik niet voorzien had en waar ik ook absoluut geen veerkracht in kon vertonen. Het was een absolute kutweek.
Na mijn vaag dramaqueenmomentje, leek alles weer even normaal te zijn. Sms’jes vlogen me terug rond de oren. Althans, tot en met het belangrijkste moment van heel Vlaanderen, de koers van zaterdag. Jammer genoeg kon Tommeke niet winnen en een dieptreurige sfeer vergezelde dan ook het uiterst grijze weer van de afgelopen week. Ik kreeg sms’jes met gevloek en geschreeuw, ik had dus duidelijk te maken met een fan. Maar daarna werd het stil. Nu had ik wel verwacht dat een fan even moet bekomen van het verlies van zijn idool, maar na twee dagen doodse stilte, vond ik dat het tijd was om los te laten. Ik heb namelijk geen behoefte aan een wener. Pas als je die woorden uitspreekt (in een sms’je naar een vriendin), wordt het echt. Ik ging loslaten. Het had nu wel lang genoeg geduurd en het bleef maar een labiel verhaal. Zucht. En als ik loslaat, moet ik het gat opvullen vanbinnen, zo zit ik nu eenmaal in elkaar. En hoe kan je een gat beter opvullen dan door impulsaankopen te doen? Hello, my new Nespresso-apparaat! Ik word dan misschien niet (of nooit meer) wakker langs Tinderdude, ik kan tenminste een deftige tas koffie binnenkieperen in de ochtend. Na zo een tas overheerlijke Nespresso (wat een brol dronk ik daarvoor toch, bye bye Senseo), kan ik de wereld aan. Op naar het volgende avontuur: Ne(xt)spresso-time! De Jonge Kotmadam.
0 Comments
Leave a Reply. |