Photo: leahreena.blogspot.com.br Ik word wakker en de zon streelt mijn gezicht. Meestal, tenzij het een sombere dag is. Ik sta op en trek mijn kleren aan. Ik drink een tas koffie, eet een kom muesli en wandel naar mijn kaptafel. Ik doe mijn haar in een paardenstaart en maak me op. Meestal, tenzij ik er geen zin in heb. In dat geval wandel ik de deur uit met een bloot gezicht, nog steeds gestreeld door de zon. Vroeger vond ik het één van Moeder Natuurs meest wrede streken dat acne het best verijdeld werd door je huid ademruimte te gunnen. Ik bedekte mijn uitslag met een dikke laag crème of poeder, waardoor het erger werd en ik enkel een beroep kon doen op meer crème en poeder. Ik wou dat ik toen geweten had dat het simpeler was om me niet te schamen om zoiets ordinair als acne, en rustig te wachten tot de uitslag wegtrok, maar ik besef dat dat flauwekul is. Ik wist dat ik het gewoon moest uitzitten, maar ik wilde niet buiten komen met zo’n gezicht. Zelfbewust, maar onbezonnen. Ik ken vrouwen die het als volwassene nog steeds moeilijk vinden om de deur uit te gaan zonder de bescherming die foundation biedt; alsof je ware aard kan schuilgaan achter een dun laagje poeder of crème. Alsof jezelf bedekken ervoor zorgt dat je de wereld aankan, en alsof enkel bedekt zijn dat effect bereikt. De waarheid is dat cosmetica je niets kan geven dat niet al aanwezig is. Dat is wat ik mezelf vertel, althans. Dunne wenkbrauwen kunnen worden aangezet, smalle lippen kunnen breder lijken door vakkundig gebruik van een goede kleur lip liner, maar het canvas waarop alles gebeurt, zal altijd je gezicht zijn. Je bent altijd jezelf, met en zonder make-up. Maar als je kleine onvolkomenheden bedekt en je mooiste eigenschappen accentueert, ben je dan nog je pure zelf? Ik denk dat ik verder sta in het leven dan mijn tienerzelf, maar eigenlijk weet ik dat niet zeker. Ik denk altijd dat ik mezelf de vraag stel “welke versie van mezelf ik vandaag zal zijn”, als ik voor de spiegel sta. Zal ik kiezen voor kleurrijk opgemaakte ogen, of neutrale make-up met een opvallende kleur lipstick? Blauwe eyeliner, of een felle tint blush? Ik zou echter hypocriet zijn als ik zeg dat ik enkel make-up draag om mijn beste kanten in de verf te zetten, en er nooit simpelweg op uit ben om imperfecties te bedekken. Wanneer er een indruk moet worden gemaakt, zoals op een examen, een receptie of een etentje, grijp ik vlug naar concealer en foundation en kruis ik mijn vingers opdat ik mijn eyeliner niet verknoei. Ben ik aan het schilderen, of enkel aan het verven? Ben ik meer zelfzeker wanneer ik opgemaakt ben, of net onzeker en kwetsbaar als ik de confrontatie met de wereld aanga met een bloot gezicht? Photo: leahreena.blogspot.com.br
Het lijkt erop dat de twee redenen om make-up te dragen, namelijk verbeteren en verbergen, beide niet in staat zijn om jou meer jezelf te maken. Wanneer je je gezicht wat egaler wil maken met een druppeltje fond de teint, ben je niets anders aan het doen dan een tiener die tienertoestanden bedekt, zoals acne. Je ontloopt jezelf. De make-upindustrie wil je net het gevoel geven dat je cosmetica nodig hebt om jezelf te zijn. Je bent jezelf door de keuzes die je maakt wanneer je je opmaakt. Je bent jezelf als je jouw signature lip colour draagt, of als je wenkbrauwen eruitzien zoals jij dat graag wilt. Maar ben je nude meer jezelf dan als je naakt bent? Is je blush een betere invulling van de “echte jij” dan de blos op je wangen als je net een eindje gerend hebt? Tijdens zo’n existentiële crisissituatie stap ik ongeschminkt de deur uit, en de wereld in. Ik wil afhankelijk zijn van het een noch het ander; niet van keuzes omtrent make-up, niet van het gebrek aan keuze, het dwangmatige, de redenering “zonder make-up ben ik lelijk”. Het is mijn recht om eruit te zien zoals ik wil, maar zo nu en dan vraag ik me af of de keuzes die ik maak wel de mijne zijn. Ik kan mezelf telkens opnieuw vertellen dat ik een kunstenaar ben, en make-up mijn kunst, dat ik een individu ben die haar eigen keuzes maakt en uitvoert. Toch voel ik me betrapt als ik iemand tegen kom wanneer ik ongeschminkt door de stad wandel. Dan denk ik “net die ene dag dat ik zo buiten kom, ongelofelijk!”. Ik zou trots moeten zijn op de dagen dat ik het niet nodig vind om me op te maken. Trots op elk moment dat ik tevreden ben met mezelf. Trots op het idee dat er écht een keuze is. Sue.
1 Comment
|