Mijn lief en ik, dat is geen liefde met een grote ‘L’. Helemaal niet. Wij zijn liefde met alléén maar hoofdletters. L-I-E-F-D-E. Dikke vette grote liefde. Hoofdletterliefde, het is me overvallen, en het is nog mooier dan ik dacht. Hij en ik,’t was geen liefde op het eerste zicht. Voor hem was ik verschillende jaren ‘de vriendin van zijn zus’, en hij was voor mij ‘de broer van mijn vriendin’. Niet meer dan dat. In dat opzicht is het geen romantisch verhaal, en toch is ons verhaal het mooiste verhaal ooit. Noch hij, noch ik was op zoek naar liefde. Integendeel, ik was na een periode van hartzeer een aantal weken terug oprecht blij dat ik vrijgezel was, en dat mocht nog wel een hele tijd zo blijven. Beetje fladderen, beetje flirten, I was ready.
Dat ik met hem een relatie zou kunnen beginnen, is nooit bij me opgekomen. Dat wij enorm sterk op elkaar lijken in hoe we zijn en wat we willen in het leven, wist ik niet. Dat we daarnaast toch verschillend genoeg zijn om het boeiend te houden, heb ik moeten ontdekken. Meer dan 2 jaar geleden, op een avond in februari was 1 zin en 1 aanraking (ik durf niet zeggen welke zin of welke aanraking dat was – rode wangetjes) voldoende om wederzijdse interesse op te wekken. Interesse mondde uit in elkaar beter leren kennen, leidde tot een fijne 1ste date (I love 1ste dates) en bracht een kus teweeg tijdens de 2de date, een optreden van Spin Doctors. Een aantal weken later was ’t dan echt van dat: we waren dolverliefd geworden en vormden voortaan een koppel. Véél monden vielen daardoor open, want ‘huh, júllie een koppel!?’. Wij ja, een koppel. Een koppel met hoofdletterliefde. Als ik boodschappen doe, glimlach ik als ik chocolade koop die hij lekker vind, omdat ik me op dat moment inbeeld hoe hij ’s avonds naar de koelkast wandelt met een koddig ‘ik ga nog een stukje chocola halen’-gezicht, zoals alleen hij dat kan. Ik zet die chocolade dus niet louter in mijn winkelkar uit lief gebaar omdat hij het graag lust. Ik koop het omdat ik uitkijk naar het moment waarop hij er zichtbaar van geniet, want dan geniet ik ook. Ik laat hem lieve briefjes achter, hetzij op zijn kussen als we eens apart slapen, hetzij op het aanrecht als hij kookt (lees: steak bakt) voor een boys night en ik er niet ben. Wederom, da’s niet gewoon een lief gebaar tussendoor of een keer romantisch doen van mijn kant. Ik laat briefjes achter omdat al mijn liefde voor hem eruit moet en omdat ik zijn dag met mijn briefje op een leuke manier wil onderbreken, net zoals zijn briefjes mij altijd plots aangenaam verrassen. Als hij me onverwachts stevig vastpakt en knuffelt en kust, dan doet dat me nog altijd evenveel als 2 jaar geleden. Als hij zegt dat hij me graag ziet, dan zie ik in zijn lieve ogen dat het van diep uit zijn hart komt. Als hij me vertelt hoe leuk hij mijn outfit vindt, of hoe aantrekkelijk mijn lichaam is, dan doet hij me mooi voelen. Als hij zegt dat hij zo blij is met mij, dan ben ik ook blij. 't Is zo puur en oprecht, en ik wist niet dat het kon, maar ik ben zo blij dat het is. Wij zorgen voor elkaar, wij zijn lief voor elkaar, wij hebben respect voor elkaar en wij lachen met elkaar. Het klopt. Het loopt. Het is gemakkelijk. Soms kijk ik naar hem, als hij niet weet dat ik naar hem aan het kijken ben. Ik krijg dan een kriebel in mijn buik en ik besef op dat moment dat ik me geen leven zonder hem kan voorstellen. Hij is zó knap, zó grappig, zó lief, zó slim, zó creatief, zó gepassioneerd, zó zorgzaam en bovenal: hij maakt me zot gelukkig. Ik zie hem graag, mijn hoofdletterliefde-lief. Valérie.
0 Comments
Leave a Reply. |