photo: Canva
Leuk weetje: ik heb geen tv-abonnement. Ik heb zo’n slimme TV, maar die staat er maar te staan, tenzij ik ‘m gebruik om naar vlogs te kijken. Al sinds 2011 is het internet mijn hoofdbron van entertainment, met YouTube op kop. Ik heb een heel aantal kanalen die ik volg, waaronder heel wat vlogs. Heel wat van die vloggers wonen aan de Britse kust, in Brighton. Aangezien ik er nu toch al wel het een en ander over gezien en gehoord had, stelde ik voor aan mijn zus om eerst naar Brighton te gaan en vervolgens pas richting Londen. En ik kan alleen maar zeggen: het was het extra treinritje meer dan waard.
0 Comments
Photo: Canva
Als kind speelde ik vaak met Barbiepoppen. Mijn zus en ik speelden uren aan een stuk, en bedachten de meest uiteenlopende scenario’s. Soms organiseerden we een modeshow. Dan haalden we al onze Barbie’s boven, deden hen de mooiste outfits aan, en maakten we een catwalk van videocassettes (wie kent ze nog?) In een ander scenario moesten ze een berg beklimmen (beter gekend als de trap), inclusief touwen ter beveiliging en een tent om in te kamperen tijdens de tocht, om een paar uur later de top te bereiken. Maar één van de verhaallijnen die ik mij het beste kan herinneren was zeer cliché. En dat was 'Het Liefdesverhaal'. Het is momenteel zaterdagavond, ik zit chill in mijn zetel en ik tik per ongeluk op 'berichtverzoeken' op Facebook. Voor wie het niet moest weten, Facebook filtert automatisch bepaalde berichten weg die naar een soort verborgen inbox gaan, en waar je dus nooit een melding van krijgt. Dat is vaak spam, of berichten van mensen waar je helemaal geen link (meer) mee hebt. Ik vond zo'n bericht van een onbekende in mijn inbox. Een vrouwennaam, een foto van een vrouw met een kindje, en de boodschap dat er iemand naaktfoto's van mij verspreid via het internet in een poging om mij zwart te maken. Pardon?!
Een woensdagmiddag, rond een uur of 2. Ik ben op weg naar een afspraak in het gezelschap van mijn iPod en een heerlijke dosis zonneschijn. Ik loop de straat in waar ik moet zijn en wanneer ik 100 meter van mijn bestemming ben, stopt er een auto naast mij. In de auto: twee mannen die mij vragen of ik van de buurt ben. Ik zeg neen, niet echt. Ze vragen mij verdere aanwijzingen en ik probeer hen verder te helpen. Waar ik naartoe moet? Want anders moet ik gewoon instappen en hen de weg tonen en dan zetten ze mij wel af waar ik moet zijn. Ik zeg neen dank u, ik ben bijna waar ik moet zijn, wens hen veel succes met de zoektocht en begin verder te wandelen.”Hé meisje!” Fuck. Ik loop door. De auto volgt, traag. Nog wat gebral en dan rijden ze toch door, om te parkeren op de hoek van de straat. Fuck. De dingen die er op zo een moment door je hoofd schieten als vrouw zijn niet te tellen: is er iemand in de buurt? Kan ik eventueel nog een omweg maken? Neem ik mijn gsm al bij de hand? Kan ik iets gebruiken als afweermiddel? Hoeveel stappen nog tot ik er ben? Verschrikkelijk vind ik het, dat gevoel. Dat gevoel van bedreiging en gevaar dat in de lucht hangt in zulke situaties. En helaas maakt iedere vrouw regelmatig zoiets mee.
|