BOEKEN | Het wordt spectaculair. Beloofd.

"Foto: Google.

"5 oktober. 13.34u. Daar staat ze. Eenzaam op het lege perron, in een Franse stad. Niet in iemands armen. Niet haastig op weg naar de uitgang. Ze staat alleen op het perron, haar koffer naast haar. Haar tranen stromen over haar wangen. Zo langzaam dat je ze kan tellen. De trein die haar hier bracht, raast steeds verder weg. Op die trein ligt het enige op heel deze wereld waar Anna nog iets om gaf: een boek met daarin een envelop met 23 brieven. Dit is het verhaal van twee mensen. Het is een liefdesverhaal. En het is er geen." Raker dan die omslagtekst kan je het niet bedenken. 

Toen ik op sociale media haar naam meermaals zag opduiken en ook andere auteurs laaiend enthousiast zag, bleef de naam “Zita Theunynck” opgeslagen op mijn interne harde schijf. Niet zoveel later pikte ik haar debuutroman uit het boekenrek van de boekenwinkel. “Het wordt spectaculair. Beloofd.” Met zo’n titel schept Zita Theunynck heel wat verwachtingen. En die lost ze allemaal in. Tot op de laatste letter van dit meeslepend, romantisch meesterwerk. Verwacht je niet aan een afgelikt liefdesverhaal. Maar aan de eerste roman in een - hopelijk - heel mooie reeks.

Maar laten we beginnen bij het begin. Bij aanvang van het boek stapt Anna van de TGV in Montpellier. Waarom ze daar naartoe is gereisd, is een raadsel. Alleen dat ze haar exemplaar van Kazuo Ishiguro’s "Never Let Me Go" op de trein is vergeten, samen met de 23 brieven die Leonard haar schreef. De vrouw die tegenover haar zat in de treinwagon, neemt het boek mee en duikt samen met ons in het meeslepende en melancholische verhaal van Anna en Leonard. Ze opent de brieven, wij lezen mee over haar schouder en snuisteren doorheen het liefdesverhaal, dat er tegelijkertijd geen is. Maar dan springt Theunynck naar het verleden en krijg je Leonards brieven nog een keer te lezen, maar nu mét context en in chronologische volgorde, waardoor ze een heel ander verhaal vertellen. Zo blijkt Leonard hartstochtelijk verliefd op Anna, maar lijkt zij de boot af te houden. Waarom ze dat doet, blijft een goed bewaard geheim tot het einde van het boek. Dan wisselt Theunynck plots het vertelperspectief en zien we de geschiedenis van het duo vanuit Anna’s standpunt. En wanneer ze uiteindelijk ontrafelt wat er precies aan de basis ligt van haar angst om ‘graag te zien’, is het vervolg hartverscheurend.
 
Het verhaal kabbelt allesbehalve als een rustig riviertje voort en raast telkens heen en weer waarbij Anna en Leo twee stappen vooruit springen en dan weer eentje achteruit treuzelen. Want allebei dragen ze heel wat bagage mee die ervoor zorgt dat ze geremd zijn om zich volledig te geven en bang zijn daarbij afgewezen te worden. Anna’s vader vertrok zonder iets van zich te laten horen toen ze zes was. Haar moeder stierf zeven jaar later. En ook Leonards moeder is dood. Hij woont samen met zijn vader en zijn kleine zusje Klara. Hun bagage heeft zijn weerslag op het denken en voelen van Anna en Leonard. Spreken wordt er niet makkelijker door en zeggen wat ze exact bedoelen nog minder. Theunynck slaagt er perfect in deze emotionele onwennigheid weer te geven. Soms zijn een paar woorden genoeg. Soms volstaat alleen de stilte. De schrijfster slaagt er mooi in om haar personages elk een eigen stem te geven. Leonard en Anna klinken als de jonge twintigers: twijfelend, nadenkend, zonder al te veel tierlantijntjes. Of om het met een quote uit het boek te illustreren die zo typerend is voor het leven van elke twintiger op zoek naar zichzelf: “soms heb ik het gevoel dat ik een bezoeker ben op aarde. Een toerist in mijn eigen leven. Alsof ik alles minder goed begrijp dan alle anderen, alsof ik constant de weg kwijt ben en nooit op de hoogte ben van de plaatselijke gewoontes. Ik sta verdwaald in het midden van de straat die het leven is en iedereen loopt of rijdt me gewoon voorbij, op weg naar een duidelijke bestemming.”
 
Deze debuutroman is een spectaculair boek dat schittert in zijn eenvoud. Al vanaf de eerste pagina ben je er zeker van dat de tranen zullen vloeien, dat het weergaloos ontroerend en melancholisch wordt en dat het perfect is in al zijn imperfectie. Het is zoveel meer dan een gewone roman. Zita Theunynck laat je niet meer los.
 
Rebeca.